کمتر از ۵۰سال دیگر، قریب به یقین غالب ما نیستیم و در زیر تلی از خاک مدفونیم… در گوری سرد و تاریک… نه حرکتی نه اثری نه هیجانی نه عشقی نه خشمی…
نه قاتلین امروز مردم غزه زندگی ننگین خود را ادامه میدهند و نه بایدن و نه ترامپ و نه شارلاتانی چون اردوغان و حاکمان کشورهای عربی …
فارغ از اینکه هر چه در دنیا خواهد ماند متاثر از مجاهدت مومنین و البته اراده الهی است، ولی آنچه برای تک تک مان خواهد ماند صرفا #ایمان است و #عمل_صالح … و همین گرمابخش و روشن کننده گورهای سرد و تاریکمان خواهد بود.
مگر زندگان ۵۰سال قبل الان چیز دیگری با خود به گور برده اند؟
از رضاخان تا مدرس و از مصدق تا کاشانی و محمدرضا پهلوی و خمینی کبیر همه در زیر خاکند و اینکه امروز از ایشان به نیکی یاد میشود یا خیر، خیلی تعیین کننده سعادت یا شقاوتشان نیست و فارغ از اینکه آثار اعمالشان بر جامعه امروز مشهود است ولی در قبر تنگ و تاریکشان صرفا با ایمان و عمل صالحی که احیانا داشته اند، تنها هستند…
در #شب_قدر عاقلانه این است که از خداوند طلب #تقدیر یکسال ایمان و عمل صالح کرد… ایمان به خداوند و تمامی اسامی ای که در جوشن خواندیم؛ و عمل صالح و مومنانه در تمامی حوزه های ریز و درشت زندگی… هرکس مختصات زندگی خودش را دارد و همان مختصات، محل عمل صالح اوست.
این بهترین تقدیری است که از خداوند میتوان خواست و نتیجه این تقدیر، با هم افزایی عمل صالح مومنین، اصلاح و پیشرفت مومنانه جامعه خواهد بود و آثار و برکات آن نه تنها برای جامعه ما بلکه برای تمام مردمان آزاده دنیا و از جمله مردم مظلوم #غزه ساری خواهد شد و در آینده ای که ما نیستیم هم ترکیب عالم را به نفع مؤمنان تغییر خواهد داد انشالله.
اَللّهُمَّ اِنّی اَسْئَلُکَ بِاسْمِکَ یا اَللّهُ…

عزیز نجف پور آقابیگلو

آقای دکتر رضا منصوری در یادداشتی کوتاه و البته مبهم، نکاتی در باب شورای عالی انقلاب فرهنگی و دانشگاه آزاد اسلامی ذکر کرده تبدیل “دانشکده علوم پایه” به “دانشکده علوم همگرا و کوانتم” را مورد هجو قرار داده اند و مدعی نفوذ و فساد مالی شده­اند.

وی نوشته که “در وادی علم نه تنها به قلهء جهل- شاید هم نفوذ- رسیده‌ایم بلکه از آن عبور کرده‌ایم ” در حالی که فارغ از اینکه گزارش های بین المللی در باب رشد علم در ایران خلاف هجو ایشان را نشان می­دهد ولی این فرمایش ایشان دقیقا خلاف مدعیات رسمی ایشان در برنامه تلوزیونی گستره شریعت در سال 1397 است[1] که به نقل از عیسی صدیق به بیسوادی مطلق دانشجویان قبل انقلاب اشاره میکند و متعاقبا رشد علمی دانشجویان در دوران بعد انقلاب را غیر قابل کتمان می شمارد و تاکید میکند که همه دنیا هم این را قبول دارند و…

این حجم از تناقض­گویی اگر ناشی از تشتت تحلیلی نباشد ریشه در غلبه انگیزه بر اندیشه ندارد؟

منصوری ادامه می­دهد که “… و این هم از دانشگاه مثلا اسلامی ما که تابلوی «دانشکده علوم پایه» را با این استدلال که «ما از قله عبورکرده‌ایم و حالا وقت فلان است» به «دانشکده علوم همگرا و کوانتم» تبدیل می‌کند… بوی پول می‌آید؟” ولی دقت ندارد که روند تحول پارادایم طبقه بندی علوم از الگوی علوم مستقل جزءجزء به سمت همگرایی علوم در حرکت است و طبیعی است که این روندی تدریجی است و قرار نیست هیات علمی و دانشجو و منبع مورد نیاز در حوزه”علوم همگرا و کوانتوم” از کره ماه وارد شود تا اتفاقی در ایران رخ دهد و طبیعی است که ضمن شیفت پارادایم از علوم پایه به سمت علوم همگرا، باید همین ظرفیتهای موجود رشته ها و استادان و دانشجویان و دانشکده ها را به تدریج در قالب تعریف پژوهشهای مشترک و آموزشهای ترکیبی و بین رشته ای و … بدین سمت سوق داد. این کاری است که دانشگاه آزاد اسلامی دارد انجام می­دهد و البته اگر ایشان پیشنهاد بهتری دارند بفرمایند ولی طبعا اگر پیشنهادی داشتند در آن سالها که معاونت وزارت علوم را متصدی بودند تحولی ایجاد میکردند و… .

و اما در باب “بوی پول” که حضرتشان استشمام کرده و هشدارش داده­اند طبعا دانشگاهی که از پول مفت نفت ارتزاق می­کند دغدغه­ای برای جذب پول از صنعت و جامعه ندارد و برایش خیلی مهم نیست که فرآیندهای علمی و فناورانه­اش کاربردی باشد…در حالی که دانشگاه آزاد اسلامی باید برای چرخاندن چرخهای دانشگاه، به غیر از منبع درآمد شهریه­ای، مدل درآمدی دیگری داشته باشد و از این رو روزآمدسازی رشته ها و سوق دادن دانشکده ها به سمت ارتباط با صنعت و جذب پروژه و منابع مالی موضوعیت می­یابد… فلذا برای من روشن نیست حضرتشان دقیقا با چی مخالفند؟ با ارتباط دانشگاه با صنعت و مسائل بومی جامعه؟ یا با مشارکت دانشگاه در ثروت آفرینی دانشبنیان؟!

ایشان ادامه می­دهد که “فساد از حدی گذشته که اجتماع نحیف علمی ما بتواند سالم‌اش کند. وزارت اطلاعات که لازم است ورود کند- ورود می‌کند؟ نفوذ، فساد مالی؟ “…خاطرم هست استاد مرحوم بنده دکتر عماد افروغ فرد دیگری را مصداق نفوذ و جاسوسی علمی در ایران معرفی می­کرد و همان فرد را امروز هم دکتر­گلشنی به صراحت به عنوان جاسوس و نفوذی حوزه علم و آموزش عالی معرفی میکند و طبعا اگر قرار باشد دنبال جاسوس و نفوذی باشیم دوستان وزارت اطلاعات باید جایی دیگر را جستجو کنند نه دانشگاه آزاد اسلامی را که با سیلی صورتش سرخ نگه داشته و در این دوران بحران مالی و روند چند سال قبل نزولی دانشجویانش( که تا مرز 800هزار نفر هم سقوط کرد)، توانست با طرح نویی که در انداخت، خود را از بحران خارج کند و امروز یکی پیشروان آموزش عالی باشد.

وی می­گوید “هرچه هست من آن‌را مصداق بارز نسل‌سوزی می‌بینم” در حالی که نسل­سوزی آن بنیانِ کجی است که قبیله دکتر منصوری در نظام آموزش عالی کشور بنیان نهاده اند و دانشجویی تربیت می­کنند که اولا دغدغه حل مسائل بومی کشور را ندارد و از سوی دیگر، اگر هم بخواهد توان حل مساله بومی کشور را ندارد و کلا برای حل مسائل جوامع دیگر تربیت شده است و علی الاصول چاره­ای جز مهاجرت ندارد… اینکه دانشگاه آزاد اسلامی می­کوشد مسائل بومی جامعه ایرانی را به بدنه خود منتقل و حل مساله نماید و از این طریق اقتصاد دانشبنیان را هم توسعه دهد، فرصت سوزی است یا کرورکرور دانشجویان باهوش کشور را برای چرخاندن چرخهای صنعت و اقتصاد کشورهای دیگر تربیت کردن و روانه ساختن؟! … این هم فرصت­سوزی و هم خیانتی آشکار است که بانیان اعم از سیاستگذاران و مجریان آن باید مورد بررسی و تعقیب نهادهای امنیتی قرار بگیرند.

منصوری در نهایت از مبانی خود هم رونمایی میکند و می­نویسد که “مردم- نه آن مردمی که بعضی جمعه‌گویان نام می‌برند و منظورشان امت است- آگاه باشند و از نسل کنونی و نسل‌های بعدی در حد توان و آگاهی خود حفاظت کنند” در حالی که کلمه “امت” کلمه­ای در ترمینولوژی پیامبراکرم ص است و البته امام خمینی ره هم میراثدار این واژه در عصر حاضر است و “امت” جزو واژگان اصیل انقلاب اسلامی است و البته جریان روشنفکری دینی اصیل، همانند شریعتی هم در “امت و امامت” بدان اشارت و ارجاع فراوان دارد. روح انقلاب اسلامی احیای دین در دنیای مدرن است و بازخوانی و احیای ادبیات و واژگان دینی در دنیای مدرن از نتایج طبیعی این انقلاب است… پرسش از منصوری اینست که آیا در طول تاریخ نهضتی مردمی تر از نهضت پیامبر سراغ دارد؟ آیا در تجربه ایران معاصر تجربه­ای مردمی­تر از انقلاب اسلامی و رهبرانی مردمی­تر از امام خمینی می­شناسد؟ پس ناراحتی آن “ناراضی نامنصور” از چیست که اصرار بر تفکیک واژگان “مردم” و “امت” دارد؟ آیا ایشان با حیات دینی در دنیای مدرن مشکل دارد و به دنبال ممات مدرن است؟ اگر من بگویم که مردم­گراییِ”جمعه­گویان” از آن­روی که خوابِ”جمعه­خوابان” را برآشفته می­کنند، علت هجمه توامان به امت و امامت­جمعه را فراهم می­نماید، بی حساب نگفته­ام.

در پایان مجبورم در نهایت تاسف، مُسری شدن بیماری “لمپنیزم زیباکلامی” را به همه اهالی اندیشه و فرهنگ هشدار دهم و همه­گان را از هر طیف فکری و سیاسی برای درمان این بیماری فراخوانم.

[1]  https://tv4.ir/episodeinfo/32767

عزیز نجف پور آقابیگلو

دبیر شورای فضای مجازی و رییس واحد الکترونیکی دانشگاه آزاد اسلامی

دوست بزرگوارم جناب دکتر مهدی جمشیدی نقدی در باب جایگاه اجتماعی برادر بزرگوار رائفی پور نوشته که در اصل نقدی درست است ولی این نقد از دریچه ای دیگر نیاز به توضیح دارد.

فارابی در توضیح طبقات مدینه فاضله از طبقه ای نام می‌برد به نام #ذوالسنه که در متابعت از رییس مدینه و افاضل، به تذهیب خیال مردمان می‌پردازند. فارابی با دقت توضیح می‌دهد که توده مردم بر اساس قوه خیال زیست می‌کنند نه بر اساس قوه عقل و از این رو تهذیب و تربیت ایشان شکل خاصی می‌طلبد.ذوالسنه متفکران اصیل و چشمه اندیشه نیستند بلکه ناشران اندیشه به زبان هنر و خطابه و شعر و … و تهذیب گر خیال مردمانند.

مرحوم فخرالدین حجازی، حسن عباسی، شهاب مرادی، رائفی پور و … همه از اصحاب ذوالسنه هستند ولی بعضا(دقت کنید بعضا) متابعت از چشمه تفکر و معرفت ندارند و خود بر مسند اجتهاد نشسته و خودمختار می‌شوند. مثلا چند سال قبل حسن عباسی در مسند نقد و رد فلسفه اسلامی نشسته بود و لاطائلات می بافت و دقت نداشت که فلسفه نخوانده چگونه به رد فلسفه می‌پردازد و این تفطن را هم نداشت که باید به اهل فضل و حکمت مراجعت و متابعت نماید.

حال با امثال رائفی پور و عباسی و ..‌ چه باید کرد؟ طریق صواب، تخطئه و حذف ایشان نیست چرا که در نبود ایشان نفوذ اراده رییس مدینه و افاضل در میان توده محدودتر خواهد شد، بلکه باید ایشان را در جای خود نشاند و به عبارت دقیق تر، باید ذوالسنه را در متابعت افاضل و حکما قرار داد.

همین تعبیر را باید در مورد تمام نهادها و دستگاه‌های فرهنگی هم مورد توجه قرار داد و باید ایشان را در متابعت افاضل و حکما قرار داد و برای تامین همین مهم، رهبری چندسال قبل از ضرورت تشکیل #هیات_اندیشه_ورز در دستگاه‌های فرهنگی سخن گفت و اتفاقا خیلی از این “انسان-دستگاه هایِ ذوالسنه” (همان جبهه فرهنگی انقلاب!)، این تدبیر رهبری را در عمل برنتابیدند و البته برای ارضای حس ولایت پذیری، صورتی نمایشی از این هیات ها راه انداختند که عمدتا ابتر و بی خاصیت ماند و بعد از مدتی هم تعطیل شدند.

ولی واقعیت این است که جریان انقلاب شدیدا نیازمند “نظام تربیت، راهبری و مدیریت ذوالسنه” است و این مهم بدون هیات های اندیشه ورز، سر به بیراهه خواهد گذاشت. البته سویه دیگر موضوع را هم باید توجه داشت که در این زمانه، افاضل انتزاعی تر شده و از موضوعات اجتماعی فاصله مندتر گشته اند ولی به همان میزان ذوالسنه انضمامی تر و زمینی تر هستند و شاید انگیزه و علت روانشناختی تمایل برخی از ذو السنه به خودمختاری، به همین موضوع شناس بودنشان برگردد. فلذا در نگاهی دقیق تر، در رابطه ذوالسنه و افاضل باید رابطه ای دو طرفه در نظر گرفت که از سویی ذوالسنه در ذیل حکمت افاضل به شناسایی و تحلیل و تدبیرِ امر تهذیب خیال مردمان اقدام می‌کنند و از سویی دیگر، افاضل با موضوعات و مسائل جدید آشنا گشته و به تامل و تولید اندیشه می‌پردازند. گفتم که چالش عصر حاضر، دور ماندن بخشی از افاضل از موضوعات عالم جدید و موضوعات انضمامی جامعه، و متعاقبا نقصان و عقب ماندگی نظری در تحلیل و تفکر روزآمد است و یحتمل بخشی از برنتابیدن نقد دکتر جمشیدی به “محدوده نشناسی” رائفی پور توسط برخی طلبه های “قم گزین”، ناشی از همین روحیه تهران گریزی و فاصله گرفتن از محل های منازعه است. حتما که بین “مطهری قم” و “مطهری تهران” تفاوت هاست و برای همین رهبری علمای قم را دعوت کرد که #مطهری_تهران باشند.

ترمیم و ارتقای رابطه افاضل و ذوالاسنه تدبیری دوطرفه لازم دارد که ارتقای حیات دینی جامعه را حاصل خواهد داد.

عزیز نجف پور آقابیگلو